Badania z 2019 roku pokazują, że 80 proc. polskich dzieci prowadzi siedzący tryb życia. Jedynie połowa jeździ regularnie na rolkach lub rowerze, mniej niż 20 proc. uczestniczy w zorganizowanych zajęciach sportowych – takie są fatalne dane z badania przeprowadzonego z inicjatywy organizacji Active Healthy Kids Global Alliance grupującej ekspertów, którzy pracują na rzecz poprawy aktywności fizycznej najmłodszych.

Według ich oceny młodzi Polacy w wieku od 5 do 17 lat zajęli przedostatnie miejsce w Europie, otrzymując wynik D minus w pięciostopniowej skali od A do F. Tylko co piąte dziecko w naszym kraju spełnia kryteria Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) dotyczące codziennej aktywności fizycznej.

Dlaczego to powinno nas martwić? Aktywność fizyczna jest jednym z najsilniejszych bodźców modelujących neuroplastyczność mózgu. Zmniejszenie ilość ruchu w ostatnich latach może wiązać się ze zwiększonym występowaniem depresji wsród dzieci, a w przyszłości psychoz. W trakcie aktywności fizycznej podbudzeniu ulega ponad 80% kory mózgowej. Przez kilka milionów lat naszej historii, aktywność fizyczna pobudzała rozwój mózgu, a rosnącą energochłonność mózgu wymuszała coraz większą aktywność. Niemal wszystkie rodzaje plastyczności mózgu, np. zmiany siły połączeń między neuronami czy powstawanie nowych neuronów są silnie pobudzone poprzez aktywność fizyczną.

 

Większość zaburzeń rozwojowych i emocjonalnych dzieci m.in. deficyty uwagi, hiperaktywność, niezgrabność ruchowa, otyłość, nieprawidłowości integracji sensorycznej, niski poziom kompetencji społecznych i komunikacyjnych, agresja, depresja oraz nerwice ma podłoże w braku bezpośredniego kontaktu z naturą. Naukowcy zdefiniowali to jako Syndrom Deficytu Natury. Badania potwierdzają, że kontakt z przyrodą ma decydujące znaczenie dla rozwoju człowieka, szczególnie w najmłodszym wieku, kiedy kształtują się postawy i wyrabiane są podstawowe nawyki względem otaczającego środowiska. Naszym celem jest przeciwdziałanie i zapobieganie negatywnym skutkom Syndromu Deficytu Natury.

 

 

Przebywanie w naturze zapewnia optymalną stymulację zmysłów i wspiera integrację sensoryczną. W przyrodzie dzieci mogą doświadczać wszystkimi zmysłami. W lesie są bardziej wyciszone, skupione, bo nie ma tylu bodźców, które generowałyby napięcia.  Dzięki przyrodzie dzieci  nie są przestymulowane, a ich układ nerwowy ciągle się rozwija.

Badania naukowe potwierdzają, że kontakt z dziką przyrodą poprawia samopoczucie, motywację i pewność siebie dzieci oraz pomaga uczniom w nawiązywaniu relacji. U dzieci regularnie przebywających w naturze wzrasta też kreatywność i poczucie sprawczości. Dzieci chętniej i efektywniej się uczą. Natura pobudza wrażliwość oraz zapewnia pole do nieskończonych możliwości zabawy, pomimo, że w tej przestrzeni brak jest tradycyjnych zabawek.